Babadağ Şiiri - Gülayşe Delen

Kaç gönüllere girdin!
Attın zirvenden masmavi gökyüzüne,
Yürekleri hoplattın, gönülleri fethettin,
Sevenleri birleştirdin, hasretlere yol oldun,
Kardeşe yoldaşa arkadaşa bel oldun,
Süzülürken yamaçlarında,
Kimine mezar oldun, kimine gazi,
Kimi özgürlüğün tadını kimi hüsranını,
Kiminin ise ürkek kalp çırpınışlarına
Şahit oldun engin yarlarında.
Her zaman değişmedin aynı kaldın.
Verdin kendinden karşılık istemedin.
Şen kahkahalarla güldün ağıtlara yad ettin,
Eteklerinde yeşilini muhafaza ettin.
Taşlarına toprağına sımsıkı sarıldın,
Bulutlar gölge, kuşlar arkadaş,
Güneş ise ruhuna, yıldızlar ise gecene aydınlık oldu..
Sanki hiç yaşamamış gibi…
Cıvıl cıvıl geçirdin yazı.
Şimdi ise bembeyaza büründün.
Arınıyorsun yaşanmışlardan usul usul,
Yeniden doğmak için doğaya...
Sanki ruhumuz aynı, konuşurum senle,
Penceremden bakarken senle yaşarım,
İlkbaharda çiçeklerinle acarım,
Yapraklarınla solarım...
Soyunurum hüzündolu yarınlara...
Şimdi bende bembeyazım senin gibi.
Yaralarımı sarıyorum sen gibi.
Ahh! .. Ahh! ..
Babadağım…
Yoldaşım derttaşım,herşeyim.…