Babacım Şiiri - Okan Yavuz

Bu sabah birden bire coştu yüreğimden
yirmidört yılın acısı.
İçimden babaaaa..diye haykırmak geldi.
Çocuk oldum gün boyunca,
Çocuklarıma özendim,kimbilir.
Hiç oturmuşmuydum dizlerinde.
Çocuksu duygularla para istemişmiydim
şeker için.
Ayağımda papucumu,
Sırtıma hıkamı babam aldı,demişmiydim.
Çok az şey hatırlıyorum senin için babam!
Bir tas sütün içerisine,bir parça mısır ekmeğini
doğrayıp yiyişini.
Ve beklerdim son iki kaşığın,senin elinden
benim ağzıma gelişini.
Asıl unutamadığım:
Kolumun kanadımın kırıldığı o gündü.
Hani çayırın evini son birkez şereflendirdiğin,
Hani evden bir ayrılıp bir daha geri dönmeyişin.
Küsmüştüm sana o zamanlar babam!
Bana otuz yaşlarında baba olmadığın için,
Bir kaç yıllık babamken hep hasta olduğun için,
Benimle yerlerde yuvarlanıp oynayamadığın için.
En çokta anamı ağlattığın için.
Seni çok aradım çayırlarda,bayırlarda...
Sana gizlice ağıtlarım kulaklarımda çınlıyor bu gün bile.
Çocuk yaşta olgunluğu yaşadım.
Çocukluğumla kıskandım bütün babaları bilesin.
İçime atmayı öğrendim duyguları senelerce.
Biliyormusun babam?
En sevdiğim arkadaşlarımın babaları
ölsün diye dualar ederdim o yıllarda gizlice.
Yokluğun işkence yaşattı,
Büyüdükçe anlamaya başladım.
Artık çocukluk yok,
Seneler geçti hayatımdan
Saçlarım akla dolu,
İki çocuk anasıyım şimdi.
Ama bu günlerde yeniden kabardı yüreğim.
Burnumda tütüyorsun babam,
Ne olursun birçıkta gel gecelerime,
Sev,okşa yerlerde yuvarlan benimle.
Neredeyse hiç söyleyemediğim babam sözünü
Boynuna sarılarak kulağına defalarca hakırayım,
Sancımı dindireyim babam!

Konuk Şair
Emine ÇEPNİ