Babacığımın Mezarı Şiiri - Nadir Çınar

-I-

Ayakkabılarımı çıkarıyordum ki,
babamın salondan gelen horlamasını duydum.
Allah Allah, bu saatte evde olması garip.

Mutfakta yemek hazırlıyor anacığım,
sarıldım ona. Ben çok severim annemi;
kaç yaşında adamım ama hâla "anneciğim" derim.

Kocaman adam oldum ama
annem için kullandığım
o sevimli küçültme eki değişmedi hiç.
O hep "anneciğim" benim için.

Babam klasik bir Türk babasıdır,
birlikte güler eğleniriz;
sonra olaysız şekilde dağılır herkes.
Ona da "babacığım" derim içimden bazen,
Hz. Yusuf'un babası Yakup'a dediği gibi.

Ben sormadan anlattı annem öbür gün,
işten çıkarmışlar babamı;
ondan erken gelmiş dün.
Sarıldım anneciğime,
kazağıma bir damla yaş düştü.
Dedim "merak etme, kocaman adamım.
Ben de çalışıp para kazanırım"

-II-

Babamın cenazesini yüklenmek isterdim ben de
ama omuzlarımda derman kalmadı pek.
Bir yanda annemin kurumuş göz pınarları;
şu an yaşamaya dair hiç hevesim yok.
İmam "hakkınızı helal ediyor musunuz?" diye sordu,
araya girip
"ben babama hakkımı helal etmek istemiyorum,
ben babamın hakkını istiyorum" diyemedim.

Altmışında göçtü gitti babam,
geride göz pınarları kurumuş anneciğimi bıraktı.
Ve ben kaldım babacığım geride.
Kefenin mezara konurken herkes dua okudu,
ben "babacığım" dedim 33 kere tesbih çeker gibi,
affet.