Babacığıma Şiiri - Mustafa Zincirkiran

Bir haber geldi köyden, hem de acı mı acı
Babam çok hasta olmuş, durma çabuk gel diyor.
Toplanmışlar yanına, kardeşler ana bacı
İçinde ukte kalır, biraz çabuk ol diyor.

Zaman oldu yetiştik, şükür olsun ölmemiş
Biz üzülürüz diye, haber etmeyin demiş
Anladık ki o günler, burda son günleriymiş
Elbet çağıran merci, tez yerini bul diyor.

Köyümüzde derlerdi, babama Kara Kasım
Herkesle dost olmuştu, hiç olmamıştı hasım
Bakışları bizlere, der gibi son nefesim
O esmerlik gitmişti, ölüm sarar sol diyor.

Konya’da kaldık dört yıl, özlerdi hep köyünü
Duysa gitmek isterdi, köyde komşu düğünü
Ne olur görmeseydim, babamın öldüğünü
Dünya acı ve tatlı, Rabbim bunu bil diyor.

Konya’da Mevlana’yı, ziyaretsiz komazdı
Daim abdest alır, yalnız elin yumazdı
Helali arar bulur, haram lokma yemezdi
Rabbim canım san verdin, işte canım al diyor.

Günlerdendi çarşamba, on üçüydü şubatın
Rabbim mükâfatını, verir sabır sebatın
Artık rızık kesildi, bitti fâni hayatım
İçin için eriyor, bize hoşça kal diyor.

Demek ki bu dünyada, babasız da kalacam
Babamın yokluğunu daha iyi bilecem
Rabbim doğdum izninle, elbet bende ölecem
Vakit saat gelince, her kuluna öl diyor.

Öldü artık babamız, salâ okudu hoca
Yıkıldı evde çatı, tütmez artık bu baca
Babam defnedilince, gündüz olmuştu gece
Kader anacığıma, şimdi kaldın dul diyor.

Herkes gibi bizde, yıkayıp temizledik
Babam omuzlardaydı, biz de onu izledik
Günler ilerledikçe, onu çok çok özledik
Bir ses ”Kavuşursun babanla götürünce sal” diyor.

Bugün beş yıl oldu, babacığım öleli
Hep genç gördüm babamı, ben kendimi bileli
İhtiyardı biliyom, bakarmışım hîleli
Gerçek benim gibiye o bencil diyor.

İşte bugün beşinci, ölüm yıl dönümüdür
Sanki toprakta değil, kalbimde gömülüdür
Bu kalbimde şimdi, anam da gömülüdür
Ölene sabır eyle, yoksa bağrın del diyor.

Babam, senin ruhuna okuyorum Yasin’i
Köyde eve girince duymuyorum sesini
Anam da öldü baba! Tazeledik yasını
Ciğerimiz yanıyor, gözyaşını sil diyor.

Ya dostlarım! Her nefis ölüm ile göçerler
Dünyada ameliyle ektiğini biçerler
Son nefeste son ümit ağızların açarlar
Nasip eylerse Rabbim onu demeyi bize
Şahadet kelimesi dersen artık gül diyor.

1985