Babacan Şiiri - Enver Artuç

Bir akşam üzeri düştüm efkara
Şöyle bir maziye daldım babacan
Dertli bülbül gibi tutuldum zara
Kalemi elime aldım babacan

Varlığınla kanatlanır uçardım
Dört yanıma neşe huzur saçardım
Sen sağ iken her mevsimde açardım
Şimdiyse kurudum soldum babacan

Torunların istikbale kavuştu
Her birisi bir diyara savuştu
Evladının torunları oluştu
Şimdi bende dede oldum babacan

Babasız dünyayı dünyadan sayma
Gel sen evlat olda bu derde yanma
Dünyada servetim malım var amma
Kimsesizim yanlız kaldım babacan

İnsanlardan insan seçemez oldum
İnsan bulup kıymet biçemez oldum
Kimseye sırrımı açamaz oldum
Düşündükçe dertle doldum babacan

Edepsiz hayasız işe girmedim
Onurundan asla taviz vermedim
Aslına nesline leke sürmedim
Sana layık evlat oldum babacan

Zararım olmadı topluma ferde
Sevmedim namerdi dost oldum merde
Adını zikredip andığım yerde
Üç gulhü bir elhem saldım babacan

Seni anlatmaya başlasam nerden
Aklım kar etmiyor ayrılış serden
Arzuhal sorarsan oğlun enverden
Bir bahri ummana daldım babacan