Babaannemin Sanduğu Şiiri - Şiir Metafizik

Kısa ömürlü kelebeğin kanadı
yazgının ince ipliğe tutunması
gökten taş yağsa
korkutamaz bizi
o minik kanat çırpışı kadar

kör bıçakla kestiler göbeğimi
her şeyi berrak hatırlarım
pipime seviniyorlardı
ben ağlarken

baykuşun iri gözleri
tam yürümeye başlarken
düştü üzerime
huzurun gölgesinde serinlesem
kör kuyunun dibinde
haykırıversem veda hutbemi

delirmişlerin ruhu birdir
eski ve modern mektuplarda
babannemin sanduğu kilitli
dayımın ölüm sabahında
delirmiş annemin gözleri
korkaklar sığınır tılsıma
dolaylıdır anlatısı
şiirler gibi

karıncalar kemirdi dut ağacını
haşereler bastı hamamı
kilerde saklanır sevimsiz cin
kime dediysem inanmadı
alıp götürdü beni koca sarıklıya

ve şimdi karşınızdayım
çürümüş cesedimle
elimden düşürdüm ruhumu
dağıldı tanecikleri
erimiş asfalta