Baba Yolu Şiiri - Raziye Aktaş

hava biraz soğuktu..

koca bir şehrin orta yerinde kalakalmış öylece bakınıyordu çevresine.. kendisi miydi yalnız olan, yoksa insanlar mıydı yalnızlığa kapılan?
bu selin ortasında neye uğradığını şaşırarak bir süre ayakta bekledi. sağına döndüğünde gördüğü insan kalabalığı, solunda da aynı şekilde akıyordu.. babasını aradı nemden buğulanmış gözleriyle. her geçen adam ne kadar da çok benziyordu ona. orada kaç dakika öylece kaldı bilmiyordu. gelmeyecekti babası..

gitti bir adamın yanına; uzattı elini, adam döndü sertçe baktı. korktu bu kaba adamdan. çünkü babası sert biri değildi. yorulmuştu artık beklemekten. gelmeyeceğini anladığı zaman beklemeyi bıraktı. bir anlamı yoktu bekleyişinin.

yalnızlığın içine attı kendisini. babası yoktu ama kendisini aslında çokta yalnız hissetmiyordu. çünkü herkes bir parça yalnızdı..