BABA YADiGÂRI Şiiri - Naime Özeren

Bir minibüs geçti önümden rüzgâr gibi
Arkasında bir yazı:
“ BABA YADİGÂRI…”
O anda kısa metrajlı bir film senaryosu gözümde canlandı:
Şoför gençti, oldukça da yakışıklı
Yüküyse çok kıymetli, gece gündüz can taşırdı
Bir kız sevmişti bir zamanlar köyünde
Zengindi kız tarafı; vermediler,
Onların gözünde ne de olsa O bir şoför parçasıydı işte…
Bu kahpe dünyaya inat okutmalıydı çocuklarını
Nafaka aslanın midesinde
Altı nüfusun ekmeği minibüsün dört tekerleğinde
Askerde öğrenmişti şoförlüğü
Çocuklar iyi okusun diye göç etmişti büyük şehre
Ekmeğini taştan çıkarırdı garip
Kurtlar sofrasından kapardı lokmasını getirmek için eve
Ayakkabısının altındaki yamalardan kime ne?
Yeter ki çocuklar okula düzgün gidebilse…
Ek iş alırdı bulursa eğer
Öyle ya, nasıl karşılanırdı yoksa,
Minibüsün senetleri, kira ve dershane?

Düşlerini süslerdi oğlu, önünde makam masası,
Bilgisayarı ve boynunda kravatı
El açmayacaktı kimseye, memur olacaktı
Yemedi yedirdi, giymedi giydirdi de
Yerine, derslere giremedi sadece
Ne yaptıysa bir türlü olmadı işte
Aslında her konfor sağlanmıştı,
Öyleyse yanlış nerede? ...

Bir gece tam eve dönerken yığıldı direksiyonun üstüne
Acımasız ecel aldı babayı vakitsizce
Ağıtlar yürek parçaladı şoförün evinde
Acılar takıldı acıkmanın engeline
Nasıl uyum sağlardı ki çocuklar bu saatten sonra köye?
Aç mı kalsaydı şimdi beş nüfus?
Kapıda mı kalsaydı güzelim kırmızı minibüs?
Pişmanlıklar bıçak olup bağrını deldi
Başını taşlara vurma zamanı geldi
Geçti direksiyon başına haylaz oğul
Sanki bir gecede büyüyüverdi birdenbire
Yazdırdı minibüsün arkasına da “ BABA YADİGÂRI “ diye…

Aralık 2008