Baba ve Ölüm ! Şiiri - Vedat Umut 2

Baba,ölümü bu kadar büyütme gözünde
Arada çık gel rüyalarıma...
Sanma ki senden sonra biz de yaşıyoruz
Sadece nefes alıp veriyoruz...
Senden sonra kimler kimler gitti bir bilsen
Hoş,senin bizden daha çok kolun uzun yukarıda
Daha iyi bilirsin kimlerin geldiğini oralara
Ama sen yine de bu kadar büyütme gözünde ölümü
Çık gel ara sıra olsa da...

Öyle bir düştüm ki baba,göğe çakıldım resmen
Tuzla buz oldu tüm kemiklerim,dağıldı fezaya
Bakma, ben bu kadar dağılmazdım da aslen
Yenik düştü gözlerim sahtekâr bir rüyaya...

İnsan öyle gariptir ki baba, hep zan üzerine
Nerden bilirdim aynaların düşman olacağını
Bir yığın yanılgı ki toprak toprak üstüne
Nerden bilirdim baba böyle kalmayacağımı...

Ey başkasının yüzünde çirkin bir ben gören;
yazık ki o ben, senin yüzünden akseder
Âlemi hor ve hâkir kendini büyük bilen
yazık ki o ben,toprağa talim eder...

Baba; ölümü bu kadar büyütme gözünde
Sayılı elbet nefes işliyor saatim benim
Yine de o zor zamanda ve o çetin günde
Bizi ''mal ,mal bakanlardan eyleme'' Rabbim... -vdt-