Baba ve kızı... Şiiri - Mehmet Tunçer

Barlar sokağında bir adam
Ayakları yorgun..
Elinde boydan çekilmiş bir resim….
….sarışın..sol yanağı gamzeli,
Yaşı yok daha on altısında.
Adam her adım atışında durup….
….utangaç ama kararlı bir edayla
Özürler dileyip yalvaran gözlerle
Sorar sokaktakilere.
Gördünüz mü?
Barlar sokağında o saatte
Hem de gecenin tamda 03’ ünde
Kafalar bulanık
Gözler kan çanağı
Baktığı yeri görmez
Bastığı yeri bilmez olsalarda….
….ve belki de onlar…
İçlerinde bir yerleri kırılarak
Acıyan gözlerle şöyle bir bakıp
Görmedik baba derler görmedik! .
Her cevap adamın yüzünde
Belli belirsiz bir tebessüm yansıtır
Mutlulukla tekrar sorar bir başkasına
Gördünüz mü?
Sabaha karşı yorgun ayaklarını
Uzatır otel odasındaki yatağa.
Gözlerini dikip tavandaki bir noktaya
Acabalarla boğuşup
Belkilerle savaşır biteviye…
Doğumunu anımsar
Küçücüktü der el kadar
Nasılda korkmuştum ellerime verdiklerinde.
Emeklemesi..
İlk annemi babamı dedi kavgası….
….canım baba deyip sarılışı
Mimikleri, gülücükleri.
İlkokula gidişi
İlk isyanı….
…. babalık bilmecesi….
…. Çözümün yanlışlığı…
Bu geçen on iki günde yaşadıkları….
….Ve babanın uykuya yenik düşerken gözleri
Çalar telefonun zili
Hanımıdır telefonun ucundaki
Tamam, bey der aradı
Gel de gidip alalım….
…..yok,yok düşündüğün gibi değil…
Hülya vardı ya hani;
İzmirli canım Karşıyakalı onlardaymış ….
….. adam yani baba çocuklaşır…
Ayaklarının bağı çözülür
Gözleri kararır
Oracığa düşüverir…
Kendine geldiğinde ilaç kokulu hastane odasında
Hanımı başucunda
Elleri ise kızının avuçlarındadır.
Kızı ise utangaç ve suçluluk duygusu içersinde
Bir şeyler söyleye bilmek için düşünürken.
Affet beni kızım der;
Sana vurmamalıydım…