Baba/Sızım Şiiri - Orkun Işık

Yanağımda Kuruyan Bir Damlasın...

Geceden bir damla düşer gökyüzünden
Ve takılı kalır kirpiklerimde,
İki kişi sedanın derinliğinde, terennümde…
Sen CAN bense kanayan SIZIYIM
Yani; Aynama vuran Terazinin CANSIZIYIM! ! ! .

Birler BİR’i bilebilirler mi? ..
Şimdilerde zaman uğultu renginde
eriyip gidiyor tuval denen hüzünlerden.
Ellerim yok ki tutayım!
Gözyaşlarını döküyorlar pınar pınar
Zamana, zamanın peşinden geri gelsin diye..
Ya da bilmem niye.

Onlar Onumu görebilirler mi? ..
İç profilimin saman renkli duvarlarında?
özlemlerimin elinde bir fırça
boyadıkça boyuyor, çizdikçe çiziyor,
Ardında ne var ne yok demeden
Çizdiği yere göçüp gidiyor
Çizgi ötesindeki sonu görmeden
Neyin ne olduğunu bilmeden.
Orada O var ya!

Yüzler Yüzüme çarpılıyor
“Şahadet parmağımı” kaldırıyorum
-Ben yalnızım ben yalnızım,
üşüyor parmağım sonsuzluga deyerken.
Kimseler duymuyor Ondan ve senden başka,
Yalnızlık sabırsızken, vakit değil miydi çok erken?
Ah çok erken çok erken! ..
Avuçlarımda zaman boğulurken.
yollardaki kalabalıkların omuzundasın
başbaşayım sensizlikteki sende
yine ben çok yalnızım kalabalıklar içinde …

Bilirsin senin gibiydim bende
Yani sen öyle derdin…
En Çok z/amansız ayrılıklardan nefret ederdik
Sadece ikimiz, ne kızın ne karın
Ne çocuğun, ne de oğlun!
Hep şuna kızdık ikimiz;
Ardına dönmeden, gidiyorum bile demeden,
çekip gitmelere, ah senin gibi gitmelere! ! !
Suçluymuşum gibi neden bakıyorsunki,
Bırakıp giden ben miydim sanki? ! ..

Hani,bırakıp giderken tutamamıştık ya ellerimizi
Ama giderken bıraktığın gözlerin,
halâ gözlerimde saklı şimdi…
Ey CAN/SIZIM! ! !