Baba Şiiri Şiiri - Bedirhan Altın

Yıldız yıldız ömrümde,
Çaresiz bir tren daha kalkıyor bu istasyondan!
Gönlümün çalar saati açıların,
Uyanma vaktidir artık!
Bir bir çıkıyorlar karşıma,
Edepten doğan acılar…
Baba,
Ey var oluşuma vesilem,
Gözlerimi çöllere çeviren…
Baba,
Alev alev acılar var,
Bedenim baştan uca yanmakta,
Ey küçük dev adam, sen şimdi ne yapmakta?
Irmaklar çağırıyor ismini,
Yıkan, yıka cismini…
Durma haydi!
Seziyorum,
İnsan toplayan sesli kubbelerdeki naralarını…
Dur, silkele artık kendini, görmüyor musun?
Yere dökülen bitlerin bile bembeyaz (!)
Baba,
Ben yer yüzünü dinledim.
Erkek gibi giyindim ve gördüm ki,
Helalinden kadın ve düzgün amel gerekli…
Baba,
Ben yer yüzünü dinlerken,
Biliyordum gönlümün paramparça olacağını…
Baba,
Ben okudum yazdım ve söyledim,
Acılar mısralarımda karşılaştılar ve vuruştular…
Gövdemin toprağı daha doymadı kana,
Son istasyonda rayları değiştirmen,
Biçti gönlümü, durmadan harap eyledi…
Daha karanlığım çok yerde,
Ne bir güneş var ne de ışık…
Tut al,
Gözlerimde değil, gönlümde o perde…
Toprak gibi değil gönül,
Nadasa bırakılmıyor ki tüm acılar…
Baba,
Benim doğrularım yeni başlıyor,
Senin sözlerinin bittiği yerde...