Baba Ölünce Bir Şehir

Baba ölünce bir şehirde kalmaz artık insan;
çünkü o şehir, yavaşça baba olur,
sokaklarına bir gölge çöker,
her köşe başında bir öğüt bekler,
her rüzgâr esintisi bir ses taşır:
“Üşüme evladım…”

Sivas artık benim için bir coğrafya değil,
haritada bir nokta, yolların kesiştiği bir durak hiç değil.
Sivas, benim için bir kabir;
toprağı ağır, toprağı sıcak, toprağı baba kokan…
Bir kucak;
yıllar geçse de içine sığındığım,
çocukluğumu saklayan, büyüdüğümü unutturan…
Bir ninni;
gözlerimi kapattığımda duyduğum,
gecenin en sessiz yerinde bile fısıldayan…
Bir türkü;
yüreğime işleyen, her notasına bir anı asılı duran…
Bir dua;
her gelişimde içimden yükselen,
her gidişimde ardımda bırakamadığım…

Ve sen baba,
ben her gidişimde aslında evime dönüyorum.
Bu yollar sana çıkar,
bu kapılar sende açılır,
bu taşlar, bu toprak, bu gökyüzü…
Hepsi sana emanet, hepsi senden yadigâr.

Şimdi anlıyorum,
ölüm bir bitiş değil,
bir şehrin kalbine kazınmakmış aslında.
Sen göçünce, Sivas seni giyindi;
dağları sesini sakladı,
pınarları bakışını,
rüzgârı elinin sıcaklığını…

Görüyor musun baba,
adımlarım hâlâ sana varıyor,
ne tarafa dönsem senin izini sürüyor.
Bir bankta oturmuş beni bekliyorsun sanki,
çayına şeker atarken yüzüme bakan o gözlerinle…
Ben yanından geçerken
sanki “Dikkat et oğlum” diyen sesin
taşlarda yankılanıyor.

Yollar uzadıkça sen yaklaşıyorsun,
şehir büyüdükçe sen çoğalıyorsun,
ben her nefes alışımda
biraz daha çocuk oluyorum.

Sensizliği taşımak ağır,
ama seni taşıyan bu şehre gelmek hafifletiyor yükümü.
Her gidişim bir dönüş,
her dönüş bir kavuşma gibi…
Bir yanımda hasret,
bir yanımda senin gölgen,
bir yanımda toprağının sessizliği.

Sivas artık benim için bir baba;
suskun ama duyan,
sessiz ama anlayan,
soğuk ama şefkatle sarıp sarmalayan…

Ve bil baba;
ben seni hep bu şehirde buluyorum.
Bir mezar taşında değil,
bir sokağın ucunda,
bir çocuğun kahkahasında,
bir kadın tülbent sallarken,
bir ihtiyar bastonuna dayanmış gökyüzüne bakarken…

Sen bu şehrin her yerindesin.
Ben her adımımda sana dokunuyorum,
her nefesimde seni duyuyorum.

Ve ben,
her gidişimde aslında evime dönüyorum.
Çünkü baba ölünce
bir şehir baba olur…
Ben de artık
baba kokan bir şehre sığınıyorum.