Yola çıkma vakti gelmişti artık. Gitmen gerekiyordu. Mutluydun ayrılırken yanında sevdiklerin olmasa ayrılık seni üzmüyordu. Hele ayrılığın diğer adını iç aklına bile getirmiyordun. Kısa süreli ayrılıklar hele birde sayılı gün olunca çabuk geçerdi akreple yelkovan arasındaki koşuşturma. Sallanırken eller giden bir konvoyun ardından yüreğinde götürüyordun sevdiklerini…
Özlemle beklediğin sevgiliye gider gibiydin. Kollarını açıp sarılmak sana geldim diyebilmek için bunca yıl beklemiştin. Seni büyüten sarıp sarmalayan kucaktan ayrılırken döneceğim diyordun. Bekle beni döneceğim gururla ve onurla verilen görevi yerine getirdim diyerek.
Gittiğin yer ana kucağından farksız. Akşamları içtima sonrası söylenen bir türkü göz çukurlarını doldururdu galiba bu biraz hüzündü ama çabuk dağılırdı. Kendini bilmez satılmış beyinlerin oyununa gelen kadar. Esmer gecede kızıl güllerin açmasına neden olmuştu sessizliği bölen çığlıklarla birlikte kabuğu kopartılan yara gibi acı vermişti. Bedenine değen yabancı dokunuşlar.
Çıkmaz sokaklara düştüğünü zannederken acıyla, bir ışık demeti sarmalamıştı. Kızıla yanmış gül misali bedenin dururken kucakta, ruhun arzın ummanın da seni bekleyen yüce divana gülerek yol alıyordun. Yalnız değildin ve hiç yalnız olmayacaktın. Biliyordun ki senin yerini alacak binlercesi vardı. Bu vatan için, bu bayrak için.
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
