Baba Ocağı. Şiiri - Yüksel Koç

Bu sene doğduğum köyüme gittim
Mazimi orada buldum ağladım
Konu komşularla hasbihal ettim
Kimileri bezgin gördüm ağladım

İşte burda doğdum babamın evi
Viraneye dönmüş yıkık her yeri
Hatırladıkça hep eski günleri
Geriye dönüp te baktım ağladım

Mertekler çürümüş dam başı çökmüş
Yıkılmış serpene siyeci dökmüş
Serçeler biçare boynunu bükmüş
Bozulmuş yuvası, baktım ağladım.

Toz toprak içinde köşe bucağı
Tütmüyor dumanı yanmaz ocağı
Paslanmış çürümüş sac sacayağı
Köşe taşlarına baktım ağladım

Yanık evrağaç’la kırık oklava
Kirlenmiş kap kacak eğilmiş tava
Sıvası çatlamış dökülmüş boya
Baba Ocağına baktım ağladım

Yan yatmış bıcaklık boş kalmış terek
Elemiş ununu asılmış elek
Evcilik oynamış vay kahpe felek
Düşündüm aklımı yordum ağladım.

Perdesiz pencere sitemle bakar
Kırılmış menteşe kanadı sarkar
Sallanıp sarktıkça bana göz kırpar
Oturdum ağladım kalktım ağladım.

Çınlar kulağımda babamın sesi
Anamın her yere sinmiş nefesi
Dağılmış horanta yoktur neşesi
Geçmişe özlemle daldım ağladım.

Duvardaki saat zamana küsmüş
Vaktini şaşırmış umudu kesmiş
Akrep yelkovan sanki not düşmüş
Ayları yılları saydım ağladım.

Zaman çabuk geçmiş yaş altmış olmuş
Ozan Yüksel artık süremiz dolmuş
Bostan viran olmuş, bağ viran olmuş
Perişan haline baktım ağladım.
Yüksel Koç.
20.08.2019. Ankara.