Baba Nusret Şiiri - İsmail Malatya

Ne mutluluk görmüş ne de gülmüştü
Yıllar önce uzaklardan gelmişti
Sevdiği kız başka birine gitmiş
Kahretmiş, memleketi terk etmiş
Sahilde bir barakada yaşardı
Herkesin yardımına koşardı
Az konuşur, sıkça susardı
Şeker hastasıydı, sık sık susardı
Bıyıkları ağzına girerdi
Su içince elinin tersiyle silerdi
Derin çizgiliydi alnı, kırış kırıştı
Baba Nusret derlerdi ama adı Barış'tı
Kimliğini herkesten gizlerdi
Hüzünlenir, geçmişini özlerdi
Güneş battığında
Hasır yatağa yattığında
Özlem yüreğini dağlardı
Gizli gizli ağlardı
Uyku tutmayınca dışarı çıkardı
Uzun uzun gökyüzüne bakardı
Boşuna mı adı kara sevda
Aşığın yüreğinde yara sevda
Bir gün kayboldu
Kimseye haber vermedi
Balıkçılar, oltacılar görmedi
Aylar sonra döndü
Memleketine gitmiş
Annesini, babasını kaybetmiş
Fadime'si dört yıl olmuş öleli
Öğrenince çıldırdı, dersin deli
Artık kimse ile konuşmaz oldu
Günden güne çöktü, sarardı, soldu
Bir gün Baba Nusret öldü dediler
Süzüldü, balık verdiği kediler
Hey gidi bir çınar nasıl yıkıldı
Namazını üç-beş balıkçı kıldı
Kimsesizler mezarlığı kimsesiz
Allah koymasın kimseyi kimsesiz.