___ Baba N’olur Sızma / son ___

Daha ondördündeydi!

yalvarması cevapsız!
sevapsız bir babanın sızdığındaki yaşı
bu yüzden dinmemişti ruhuna akan yaşı!

- eyyy.. diye soruyordu,
- bu mu reva gördüğün bana, be hayat ana!

bilemiyordu henüz, müstakil yazgısını!
doğurtkan, içip sızıp… ayıldığında azıp!
sızıyı ezberletti, sızdığı öz kızıyken

adam kisveli adam!
hayattan intikamı kızıyla alıyordu
oysa kızı, kurtuluş çaresi arıyordu

en garip yazgısıysa;
kaçmaya çabalarken onu saran kollardan
çareyi sığınacak başka kol sanıyordu

- ben, deyip suçluyordu ne yaptım bu hayata?
- hangi suçum cezası, pak tenimde aklandı?
- insanlık diyordunuz, nerelerde saklandı?

- daha on dördündeydim...
ondördü de suç olsa, bir gece… bin tövbeyle
hepsinden arınırım, barınırım ruhumda
oysa, ne barınacak, ne sarınacak yer var

- aynada şu görünen gerçek.ten/de ben miyim?
- acıyı ruh’a giyen ceset yüzlü ten miyim?

- can taşıyan cesedim!
- tenimi, lime lime kesivereyim desem;
- içimden kan yerine akan babam çıkacak!

açılan her yarayı örtmek istese bile
ilikleyip kapatıp
ilik dar geliyordu, iliklediğiyse bol!

yürek kumbarasında biriktirdikçe isyan
sığmıyordu ondörtlük küçücük kumbaraya
ba ba ise doymadı, kumbarayı kırmaya!
kırmaya gör bir kere
kendi yetmiyor gibi,

sanki; ser sofra idi kızın aciz bedeni…
geleni buyur eder, giden yoldan çevrilir!

düşünmüştüm kaç kere
baht’ı mı gözlerinden, göz mü bahtından kara?
çünkü kara gözünden okunuyordu yara

Annesizlikti derdi,
- eğer annem olsaydı; çekmezdim böyle der/di!
göz lisanı anlayan, bu kız annesiz derdi
çünkü annesizliği; burukça gülümserdi!

bunca acıya rağmen

insanlık soyunurken insanlığı giyindi
insanları soyunup hiçliğini giyindi
alacaklı olsa da; üstündeki herkesten
hakkından feragâtle toprak altına indi

Rabbini öğrendikçe, tek sığındığı; din’di
Rabbi davet etmişti, tüm acıları dindi!

yürek neymiş öğrettin
ruh’un şad olsun

© BERKAN KOLOĞLU 2008