Baba Mirası Şiiri - Garip Yılmaz

Sana benzemek suçsa babacığım,
Annemin döktüğü gözyaşları
Şimdi sevdiceğimin döktüğü yaşlarsa
Kurban olacağım o yaşlar
Mahkumiyetimin fermanıysa şimdi
Ve suçlanıyorsam bu yüzden
Suçumla gurur duyuyorum
Sana attığım iftira nedeniyle
Sen bir suç oldun babacığım
Tıpkı babaannem gibi
Bana miras kalan
Koridorumuzda hala yatan annen
Ve gördüğüm gözyaşların
Ve gurur duyuyorum mirasımla
Unuttuğumu sandığın baban
Yüreğimde duvar örüyor şimdi
Bu duvarlar sana karşı mı babacığım?
Kimseyi de suçlamıyorum bu yüzden
Ne seni, ne dedemi
Ne başka birini
İnsanlığın açgözlülüğüne karşı isyankar
Doğanın fedakarlığına karşı bir köleyim
Böylesine anlamış bir adamım ben
Böylesine babasıyım doğanın
Ve doğanın kararlarına boyun eğiyorum babacığım
Tıpkı senin gibi
Bana miras kalan
Babanın omzuna yüklediği
O minder
Artık senin gurur kaynağın
Yükünden kurtulmuş
Özgürsün artık
Fakat bana bıraktığın miras
O yüktür babacığım
Senin omuzlarını hafifletmek için
Kaldırmaya çalıştığım o yüktür
Seni suçlamıyorum bu yüzden
Dedemi de suçlamıyorum
Özgürsünüz artık
Ben de özgür olacağım bir gün
Tıpkı senin gibi
Konuşamadım seninle
Soramadım sana dedeni
Acılarını hatırlamandan korktum
Acıların şimdi bir başka
Yine de alışıksın sen
Özgürsün bu yüzden
İlgisini çekmeye çalıştığın bebek
Ve oynadığın oyuncak
Kalbindeki yarayı öpen bebek
İyileşen yaran
Ve buna şahit olan ben
O bebek şimdi
Benim de kalbimi öpmeli
Tıpkı senin gibi
Belki de sessizce ağlamak için
Çekildiğin o kuytuluklarla
Suçladım seni sana karşı
Omuzladın bu acıyı da
Yüzleştin ve özgürleştin
Artık bu da benim acımdır babacığım
Hiç söyleyemediklerim bil ki
Acılarını bildiğimdendir
Söylesem geçecekti ama
Anlayamıyordum ki
Bu kadar acıya nasıl
Nasıl göğüs gerdiğini
Nasıl katlandığını ve
Dik durduğunu anlamıyordum
Geçeceğini bilmiyordum
Şimdi tüm bu dizeler babacığım
Tüm yaralarını üstleniyor
İkimiz de özgürleşiyoruz
Seni ve acılarını
Biliyorum
Nedenimi biliyorsun
Artık biliyorsun
Ve seni çok seviyorum babacığım