Baba Gölgesi Şiiri - Canan Karatoğma

BABA GÖLGESİ

“Her çocuğun üşüdüğündede,yandığındada sığındığı tek yer baba gölgesidir....”

Saçlarım senin sevdiğin,okşadığın gibi değil artık
kim değiştirdi rengini,bu saçma modelde ne
gözlerim bana gösterdiğini görmüyor
gökyüzü öğrettiğin gibi mavi değil
ağaçlar yeşilliğini ne zaman yitirdi
hani gökyüzünde kuşlar uçardı,baba…
maskeli adamlar kanımı emiyorlar
eteğimden çeken kadınların kahkahaları bitmiyor
her yer kara,
dumanlar var başımın ucunda
dünya dönüyor,ben dönüyorum
olmayan kuşları uçuruyorum,ben uçuyorum…
hani elimden tutup yürümeyi öğretmiştin ya
birde tatlı rüyalar adına masallar anlatırdın
uyku arası alnımda sıcacık öpüşün vardı…
o sıcaklık yok,üşüyorum
masalları unuttum artık…
birde rüzgarda kırmızı eteğim havalansa
ört kızım ayıp derdin ya
sahi “ayıp” ne demekti baba…

üşüyorum
dönüyorum
uçuyorum…. Baba…!
tut yeniden ellerimden
yürümeyi öğrettiğin gibi kalkmasını öğret bana…
masallar kadar gerçekleri anlat
maskelerin arkasını göster
renkleri en baştan öğret
kelimeleri yeniden hecelet…

üşüyorum
dönüyorum
uçuyorum…baba…!
tut yeniden ellerimden
hani benim yıkılmaz duvarımdın
hani kök salan çınar ağacımdın
terlediğimde serinlemek
üşüdüğümde ısınmak için
hani bir tek senin gölgelerine sığınırdım
ben büyüdüysem
sen hala benim babamsan
ve tutmuyorsa ellerin ellerimi
gölgelerinde şimdi hangi çocukları saklıyorsun
baba…!

CANAN KARATOĞMA