Baba Evim Şiiri - Gülden Işık

Ayak soğudu
gidip görmeyeli
unutulmuş ağaçların
dalını eğmeyeli

Kestane kavuğuna mahkum
çam ağacı yaşlandı iyice
kara üzüm sarmış tepesini
uzansan ele gelmiyor
kokusu avutuyor
baba hasretini

Kapısını çalsam…
kardeş selamı açar şimdilik
bir bardak çay konur masaya
baba emaneti dört duvar
onun nefesiyle yaşar

Yirmiyi aşmadan
çıktım eşiğinden
anne sesi varken
bayram sevinci varken
baba elinden
coşan güller varken
ev önü süpürülüp
pencereleri açılırken

Yaşlandım…
ıssız bahçelerinde
izler arayarak
Odaları eskiyen tavanlarda
asılı gözyaşlarım
ağırlaştırır oldu anılarımı
Bekleyeni olmayan yollar
uzuyor gittikçe
Sokakta kalmış gibi
üşütüyor artık
baba evim