Baba Dayımız Şiiri - Yavuz Şimşek Selimi 2

Alın terimiz kursağa düşmeden önce
Ambardaki unun, bulgurun danesi O nun
Harman kalkıp dane, saman ayrılınca
Giydiğimiz basma donun yaması O nun

Bakma şimdi çalım satıp gezdiğimize
Attığımız adımın çalımın taklidi O nun
Bağ, bahçe, tarla, çift,çubuk görmedik
Tarlada harmanda kalan izlerde O'nun

Ne çulumuz vardı, ne yorgan ne döşek
Yaptığımız gece kondunun çatısı O nun
Bir Elma’nın iki yarısını paylaşamazdık
Ana diye öptüğümüz el, bacısı O nun

Hiç eksik olmadı kapımızda atımız
Üzerine oturduğumuz eyeri O nun
Miras malı olsada gönlünden kopan
Yaptığımız evin en güzel köşesi O nun

Cömertti, mertti, altın gibi kalbi vardı
Dudak tiryakisiydi,sık sık cuvara yakardı
Bazen uykuya dalar ipek gömleği yakardı
Habersiz çaldığımız huyların yarısı O nun

Dayımızdı O , babamızdan da öte
Yıllar önce bende giderken gurbete
Nizamiyede, sınırda, koşarken nöbete
Aldığımız ilk mektup,ilk harçlık O nun

Hastalandı kanser diye duyuldu
Gurbet, sıla can özünden vuruldu
Mevlüt ağanın iki oğlundan biriydi
Bayram ağa kardeşiydi Onun

Ciğerleri pare pare söküldü
Ulu çınar bir köşede yıkıldı
Zalim düşman kınaları yakındı
Rifat,Mevlüt,Fatma yeğeniydi Onun

Pembe’ler kuşandı kara duvaklar
Kurudu gözüm gibi yeşil başaklar
Bağrına bastı kara topraklar
Pembe hatun ilk karısıydı O nun

Sılama vardım iki kelam söyleşelim
Gelin dostlar bir köşede ağlaşalım
Dertlerini ayrı ayrı paylaşalım
Mevlüt , Muradiye ikizleriydi O nun

Köroğlu'nun ,Ayvazı misali peşinde
Omuzunda çiftesi , fişekliği belinde
Attığını vururdu her seferinde
Av peşine koşan tazısı gibiydim O nun