Baba Bilirmisin Şiiri - Abdulkadir Çakmak

Baba be!
Sensizlik var ya neye benziyor biliyormusun.
Biliyorum baba.
Biliyorum.
Bildiğini biliyorum.
Daha çocuk yaşta hem öksüz hem yetim kalan.
Dünyayı sırtına yüklemiş bir çocuk
Kendinden küçük iki kardeşin yükü omuzlarında.
Neyin ne olduğunu bile bilmeyen
Sen.
Biliyorsun neyin ne kadar acı olduğunu.
Baba

Bir evi olmayan, bir yuvası olmayan
Elinden tutan bir babası, saçını okşayan bir anası olmayan.
Allah'tan gayrı kimsesi bulunmayan.
Sen; neyin ne olduğunu çok iyi bilirsin
Baba.

Senin sahipsizliğin, yalnızlığın aklıma geldikçe
Bir ateş düşer sol yanıma,
Yanar, yanar kavrulurum.
O ateş beni kül etmeden
Alemlere rahmet olan resul gelir aklıma.
O'nun yalnızlığı, o'nun çilesi, o'nun dünya da çektiği acılar ve o'nu koruyan yüce Allah
Allah gelir aklıma
Baba

Sol yanımda ki ateş yavaş yavaş Söner,
Söner Ama yakmıştır beni yakacağı kadar
Baba

Bu kadar çile, bu kadar yalnızlık çekerken.
Karanlık gece'ne bir hilal beklerken.
Benim gibi sende babana sordun mu?
Baba.

Baba sensizlik neye benziyor diye

Ben biliyorum
Ben biliyorum baba sensizlik neye benziyor

Zemheri ayında denize düşmeye.
Suya düşen kar taneleri gibi kaybolmaya
Benziyor

Yanan ocağa yüreğini atmaya,
El vurup avuç avuç ateş yutmaya benziyor.

Sahur'lu dudakların bir yudum suya duyduğu özleme.
Bir bebeğin anne sütüne olan hasretine.
Benziyor baba.

Güneşin geceye, gecenin ay'a hasretine benziyor

Hani pıtırak dikenleri sarar ya bacaklarından
Almak istersin, temizlemek istersin.
Ellerin acır, almazsın bacaklarına batar.
İşte böyle birşey baba

Ağustos ayında üşümeye.
Zemheri ayında pişmeye benziyor
Baba.

Bile bile ölüme terk edilmiş,
Sahipsiz, yorgun ve dert durağı gibiyim baba.

Sensizlik neye benziyor biliyormusun baba
Yaşarken ölmeye, ölmeden mezara girmeye.
Benziyor baba.
Baba