Baba Şiiri - Hamit Durmaz

Ne vardı böyle gurbetellere gidecek
Cenazene bile zor yetiştim baba
Helalleşemedim seninle, rızanı alamadım
Ellerini öpemedim örneğin, sarılamadım
Çok zoruma gitti be baba, zoruma gitti

Doya doya baba diyemedim sana
Baba sevgisine hasret kaldım her zaman
Dönüşü olmayan gurbettesin artık
Artık bana evlat demen imkansız
Bende baba deyip ellerini öpemem

Demli çay içiyorum senin için
Ne çok severdin bilirim
İçtiğin sigarayı içiyorum duman duman
Üflediğim dumanın içinde senin hayalin
Dumanla birlikte kayboluyorsun baba
İçime sindiremiyorum gidisini
Bana çok koydu baba, anlatamıyorum

Torununu bile göremeden gitin, acelen neydi
Kucağına alıp saçlarını okşayamadın, sevemedin
Bayramlarda ellerini öpecekti kızım
Dedem nerde, hangi dedem diye soruyor bana
Ben şimdi ona ne diyeceğim baba

Emekliliği hayal ederek çalıştın yıllarca
İki göz ev alıp oturacaktın, rahat edecektin
Çiçekleri, gülleri ne çok severdin biliyorum
Yağ tenekelerine diktiğin çiçeklerin boynu büküldü
Emekli olmanı bende çok istiyordumda
Böylesini değil be baba, böylesini değil

Seni soran dostlarına ne derim ben şimdi
Arkadaşların, ahbapların sorarsa ne derim
Nasıl derim babam artık yok diye
Nasıl söylerim babam öldü diye, diyebilirmiyim
Sen yoksun artık baba, söylemesi bile zor
Ben şimdi öksüzmü kaldım baba
Ben şimdi öksüzmü kaldım