Baba Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

BABA
Çocukken hep aradım çocukluğumu
Aradım aradım da bir türlü bulamadım
Bir baba sevgisine muhtaç olduğumu
Çocukken evet çocukken anladım.

Bir savaş vardı hanemizde
Ne şartlara uyulurdu
Ne insan yerine koyulurdu
Acı, keder doludur heybemizde

Bir baba düşündüm
Düşmüştü her yerden
Kaldırmak isteyince
Sanki biz düşürdük o derde

Ne hastalıkta ne sağlıkta
Görmedim seni yanımda
Bir düğünde bir halayda
Yetim koydun her anımda

Yaşın olmuştu elli
Ne babalık yaptığın
Ne adamlık ettiğin belli
Söyle biz miyiz deli

Herkes vardı bir yerlere
Geriye çektin bizleri soktun yerin dibine
Yükselmek isteyince
Savurdun bizi denizlere

Hep gözümüz kaldı yollarda
Belki düzelirsin diye
Meğer düzelmek sana gelmezmiş
Yaşın gelse de yüz elliye

Dua ederdim senin için
Kötülükten alıkoyması için
Mevlâ bilirdi içimizi
Kötülüğü sen bize getirdin

Garip bir anam vardı
Saçını paspas etmişti yoluna,
Çocuklarına
Ortalık malı insanlara
Peşkeş çektirdin bazılarına

Laf edip dururdun
Ne yaptık ki biz sana
Eğer bakmaya gücün yoktuysa
Meyletmeyeydin dünyaya

Çocuk çocukken çocuk olur
Ne çocukluk gördük ne gençlik
Saygıda kusur etmemek için
Yaptığın her kötülüğe boyun eğdik
Meğer biz doğduğumuz gün ölmüştük

Sana sözüm yok baba
Sana göre sende haklısın
Unuttuğun bir şey var
Sen kötülüğün artık aklısın