Baba Şiiri - Mustafa Kılıç

Dağ gibi
Arkamızda durdun.
Kanat gerdin üzerimize,
Bizi kötülüklerden korudun.
Zehirli oklara karşı
Hep siper oldun.

Bize sen adam olmayı öğrettin.
"Adamlık herşeyden öndedir" dedin.
Nasır bağlayan ellerinle,
Bize helâl lokma getirdin.
Belki sen yemedin,
bize yedirdin
Belki sen giymedin,
bize giydirdin.
Bir kez bile sitem etmedin.
Çoğu kez biz uyuyunca geldin işten
Biz uyanmadan gittin.
Uykusuz kaldın, yoruldun, hastalandın ama,
Belli etmedin.

Belki bizi annem gibi sarılıp öpmedin.
Belki ateşimiz yükseldiğinde yanımıza yatıp beklemedin.
Belki saçlarımızı tarayıp örmedin,
Belki süslü sevgi sözleri de söyleyemedin,
Meselâ, seni seviyorum, canım, bitanem, aşkım demedin.
Sitem etmiyorum,
Belki de sen öyle yetiştin.
Ama olsun,
Biliyorum, sen bizi çok sevdin.
Sevdiğini söyleyemedin sadece,
Gizliden sevdin.
Çok belli etmedin.
Bizden hiç bir karşılık beklemedin.
Hiç bir ihtiyacımızı noksan etmedin.
Zor zamanımızda bırakıp gitmedin.
Annemle tartışıp bizi terk etmedin.

Toprağın çok soğuk baba,
Biz senin sıcaklığını özledik
Biz seni özledik baba.
Yokluğuna alışamadık bir türlü.
Sadece babalar günü değil,
Sadece bayramlar değil,
Her gün yol gözledik.
Rüyamda sana doğru koşuyorum,
Dokunmadan uyanıyorum baba.
Yoksa sarılmamı istemiyor musun?
Rüyalarımıza gir baba.
Sarılmasanda gel baba.
Ne olur gel baba.
Gel baba.