Baba Şiiri - Ramazan Kahriman

alışık değilim baba seni böyle
topraklara sarılmışken görmeye
ben seni hep dağ gibi duruşunla
heybetli bakışınla hatırlıyorum
sen bizi öyle kucağına alıp öpmezdin
başımızı okşayıp sevmezdin
uzaktan uzağa bıyık altı
tebbesümlerinle severdin
sen bilmezdin ben hep seni izlerdim
insan okumayı ben sende öğrendim
ben sana hayrandım baba

sen yürürken seni takip eder
bastığın yere basar senin gibi yürür
senin gibi bakar seni gibi konuşurdum
ben sana hayrandım baba
ağğğ canım babam ben şimdiye kadar
insanın içinin yanmasını hep mecazen bilirdim
değilmiş babam değilmiş
insanın içi cayır cayır yanıyormuşda
bir parçacık dumanı tütmezmiş
bunu seni musalada göz yaşlarımla uğurlarken anladım
orda insanın içi cayır cayır yanıyor
herkes yaşadığını sanıyor oysa sadece insan
nefes alabiliyor ve her nefeste ölümü soluyor
ağğğğ benim yaralı babam
seni kabristana taşırken omuzlarımdaki yükün varkına vardım
seni kabrine yerleştirirken yanlız olduğumu anladım
senden uzaklaşırken canım babam büyüdüğümü fark ettim
şimdimi babam şimdi sensizim kimsesizim bir başımayım
öksüzüm babam öksüz
mekanın cennet
yerin nur
ALLAHA emannet babam ALLAHA emanet

ramazan kahriman
20.04.2021