"baba!..." Şiiri - Ahmet Ziya İnam

Hatırlayabildiklerimin içinde,

Unutulmadan,

kaybolmadan,

sisli bir anı gibi duran,

Hayalin var,

Koca çınar,

Yiğit adam!

Kimseye minnet duymayan,

Yüce dağlar gibi,

Haksızlıklara,

Meydan okuyan,

namuslu,

Onurlu,

mert adam!

ilk emeklediğim,

pütürgeli yıllar,

Soğuk kış günlerinde,

gözkapaklarıma düşen ilk kar,

Karanlıktan çıkan,

Gölgelerin  içinde,

Koca Hayalin var!

Gece ekmek teknesinden,

Sessizce dönüşün,

Elinde lüks lambası,

ve siyah ıskarpinlerinin,

Karanlığı yırtan sesi,

unutamadığım,

köyümün yalçın dağları gibi,

dik duran başın var!...

bugün babalar günü diyorlar,

bir demet kır çiçeği,

ve bir fatiha ile geldim mezarına!...

her yıl dönümü, daralır yüreğim!

içimde uyanır hatıralar,

her yaş biraz daha ihtiyarlarım,

Ve her gün,

biraz daha yaklaşırım ölüme,

ama içimde çocuksu bir özlem var,

babalar gününüz kutlu olsun!

hepinizin,

yusufçuk yürekli çocuklar!...

sizi bekleyen ,

güzel yarınlar var!...

         21 Haziran 2001.Mersin
             Ahmet ziya İNAM
Baba!

Yaslandığım dağdın,

Karlı olsada!

Baba!

Korkulardan kaçtığımda,

En büyük sığınaktın!...

Nur içinde yat!

Ruhun şad,

Mekânın cennet olsun,

Canım babam!...

"Rahmetle minnetle  anıyorum..."

İnsan yaşlandıkça ,

daha çok duygusallaşıyor!

daha içselleştiriyor her bir anıyı...

Hayatla Ölüm arasındaki çizgi,

daha bir netleşiyor!

Başka bir âlemde,

vuslatın hayalini kuruyor,

nedense sevdikleriyle...

Hepimiz,

Çocukluktan Babalığa geçtikten sonra,

Tekrar dönüyoruz çocukluğumuza!

Ruhumuzun  kuytu  bir köşesinde

tekrar yaşıyoruz o anıları!...

Sonsuza kadar sürecek,

Kavuşmaların hayaliyle,

"Rahmet ve minnetle!..."