Baba Şiiri - Hüseyin Can Aydoğan

Baba bir pandomimdir
konuşmadan sevmek tiyatrosunun baş yapıtı
Yan bakarsa kızarak sever
Düz bakarsa öylesine sever işte
Baba seviyorum dediyse
Hiçbir bit yeniği arayamazsın bu işte
Ne var yani bu pandomim
Birazcık sözlü tiyatroya dönüştüyse
Baba yürektir, biyolojik olarak görünen
Kalbin görünmeyen üstün metafiziği
Kafasını iki kere eğerse
Zincirlerini kırar senin isteklerinle sarılır
Bir kez salladığında ise kıramayacağı
Zincir anahtarı için kafada bin beş yüz düşünce karılır
Bırakalım da karakterimiz biraz da
Güçlü olmaktan korkup akıllıya dönüşsün
Çıkılmaz düşüncelerde
Karanlık hiçliklerde umuttur baba
Öyle boş toprağa gölge değil
Azgın sıcağın altındaki ensene serinliktir
Bilhassa bilek büken değil
Nahifliğe giden kuyuda derinliktir
Absürt anlamlar dünyasında tek isteğim
Ona sessiz ve derin bir sevda düşsün