Baba Şiiri - Neslihan Nihan Kaya

Satırlar diziyorum raflarına
En devrik cümlelerimi yontuyorum
Yerini kafiyeli dizelere bırakıyor kelimelerim
Senin fikirlerine sarılıyorum
Kucaklıyorum hür iradeni
Eylemlerini heybemde gururla taşıyorum
Yürüdüğün yol yönüm
Evimize gider gibi yürüyorum o yolu seninle
O yolun kaldırımında açmış çiçeği
Merhametinle suluyorum
Vicdanınla filizlendim, yeşeriyorum
Hiç tereddütsüz kalbine yaslanıyorum
Bu kurak çölün yakan, kavuran ateşinden
Senin buz gibi kalbine sığınıyorum
Gölgeleniyorum dallarında
Sen buz gibisin
İçimi ferahlatan bir esintin var
Buz gibisin
Üşüyorum,
İçimi ısıtıyorsun.
Dağ gibisin
Hiç rastlamadım yıkıldığına
Afetleri bertaraf edecek kuvvette inancın
İnandığın yargılar, hakikati baş tacı eden tavrın
Sabrın testileri çatlatıyor, şimşekleri çaktırıyor
Gök gürültülerini susturuyor duruşun
Senin bir duruşun var
Makam sevdalılarını üslupsuz bırakan
Heybetinle, perde perde seyri olan bir açık hava tiyatrosunu sergiliyorsun adeta
Bir duruşun var
Şükrü hücrelerinde barındıran
Damarlarında akan kanı iman nuruyla boyayan
Maddeyi reddeden, manayı ruhunda kanatlandıran
Senin bir kalbin var
Bize aş, ekmek, su olan
Çatı olan bize
Biliyor musun?
Senin gökyüzünde uçmak isterdi kuşlar
Çiçekler senin topraklarında açmak isterdi
Senin memleketinde yeşermek isterdi umutlar
Kimsesiz bütün çocuklar
Baba diye sana seslenmek isterdi
Sen dört harfi kutsallaştıran yegane şeysin
BABA
Sen en güzel hamd sebebisin...