Baba Şiiri - Mahmut Çiçekdağı

BABA
Her sabah senden önce kalkardım
Önce başucunda seni seyrederdim
Sonra sofraya otururken okşardın başımı
Hep söylemek isterdim avuçlarının sıcaklığıyla
Baba seni seviyorum
Ama gözlerinin yorgunluğu üşütürdü
Beni
Karlar düşerdi düşlerime
Yağmurlar yağardı hayallerime
Zorla yanağının çukuruna karışan tebessümle
Yüreğime dikenler ekilirdi
Düşerdi bir, bir çırpınışlı neşelerim
Korkardım dokunamazdım titrerdim
Sessizce odama gider büyük gelen gömleğini giyerdim
Isıtırdım yüreğimdeki seni, özlemimi

Ya o akşamlar, akşamlar
Pencerede oturduğum zamanı geçiremediğim
Vakitler
Köşe başında file ile dönüşünde uçardım
Koşardım karşılardım sen kucaklardın
Bir çikolata verir önden eve gönderirdin
Sofra kurulur ekmek kovasında kuru ekmekleri
Islatıp yerdin
Sonra duvara başının izi geçmiş kanepeye oturur
Birinci sigaranı yakardın iki fırtla kendinden geçerdin
Dedemi gece yarısı kaldırır getirdiğin tavuğu yedirir
Of diyerek su içip yatardın
Yedi evlat büyüttün hiç düşürmedin uzun karakaşından
Neşeyi
Bir an olsun bir fiske vurmadın
Onca oyuncak kırdım yılmadın hep aldın
Bir gün olsun yorulup durmadın
Aradan kırk yıl geçti baba
Sen halen durduğun yerdesin
Ben gittikçe gitmişim unutmuşum
Baba
Bakmamışım geriye
Düşmüşüm dünya gayesine
Olmadık şeylerle kaybolmuşum
Eskilerden kalanlarla atılmışım
Resimlerle, anıları soldurmuşum
Baba
Biliyorum
Biraz değil baya geç oldu
Ama biliyorum sen affedersin
Baba seni seviyorum