Baba Şiiri - Bekir Dalkıç

Bir gün gözleri açılacak şu körlerin baba, bir gün.

O gün müthiş heyecanlar ve şaşkınlıklarla dolup taşacak o gözlerinin pınarları.

Coşkunun sıcaklığını bürünüp bir sabah, fevkalade gerçek bir rüyaya uyanacak herkes ve hayretle bakacaklar ilk defa dünyaya o rengarenk gözleriyle.

Sonra geriye dönüp aslında ne kadar küçük olduğunu anlayacaklar dünyanın ve ne kadar büyükmüş daha önce.

Dur ama kör değil onlar, kör değiller yanlış söyledim, özür dilerim.

Onlar yeni doğmuş birer bebek gibidirler.

Duyuyorlardı acıdan inildemelerimizi, eminim.

Eminim ki o dayanılmaz ağrılarımızı da hissediyorlardı seyiren sesimizden.

Ama kolay değil baba, kolay değil öyle, çok da kolay değil farkedilmesi görmeksizin.

Kolay mı göremediğin şeylere
bir anlam verebilmek, hiç kolay değil.

Yaşanmadan anlaşılması hiç de kolay değil ki böyle şeyleri.

Biz karnımızda taşıyoruz duamızı,
ama birgün açılacak o gözler.

Zamanı var herşeyin baba zamanı,
çok yandık göremeyen gözlerin karanlık cehennemlerinde biliyorum ama sabret.

Bir gün dolacak gün ve tahliye olacak niyetimiz büsbütün.

Açılacak bize de o cennetin kapıları,

Sık sık yıka ve as kendini baba, tertemiz olsun üstün.

Hayır dur, ne olur kızma onlara baba,
minik yavrunu düşün,

Hani yükselince sesi gökteki bulutların, büzüşürdü dudakları.

Duyulunca sesin taa uzaktan ona doğru, koskocaman açılırdı faltaşından gözleri.

Yağmurlar gibi dökülünce ağızından şu hasretlik sözlerin, hani damlayı arardı ya gökte, yerde suyu.

Bir ıslaklık mı var diye elleriyle toprağı tarardı hani.

Ama bir gün açılacak gözleri şu körlerin,

bir gün.

Bak nasıl açılıvermişti oğlunun gözleri, düşün baba düşün.

Düşün ki manasını neminden sezsinler emerek, gözlerinden akan hüznün,

Aynı düşü görsün herbirinin de gözleri, sessizce düşerken dudağındaki o acılı gülüşün.

Düşün.