Baba Şiiri - Rabia Barış 2

BABA

Evimin direği, gönlümün gözü,
İlk önce sevdiğim sen oldun baba.
Ayağım gitmezdi, söylemezdi dil,
Tuttun ellerimi ben oldun baba.

Yolunu bekledim kapı dibinde,
Saati doldurdum zaman ipinde,
Akide şekeri iki cebinde,
Canı sevindirip can oldun baba.

Neşesi benmişim bahçenin, bağın,
Uzağı olmazmış görünen dağın,
Varlığıma sebep yüce varlığın,
Damarımda akan kan oldun baba.

Gölgemi bıraktım yol çatağına,
Yüreğimi attım göl yatağına,
Ben beni getirdim gül otağına,
Hasret yorganıma yün oldun baba.

Pek muhtacım himmetine, duana,
Göğüs gerdim fırtınalı zamana,
Gel diyorsun huzurdaki divana,
Geçtiğim yollara han oldun baba.

Söyle baba mevsim kış mı bahar mı?
Ünlesem sesimi âlem duyar mı?
Gözümdeki bulut hicran mı yar mı?
Özüme bir parça ün oldun baba.

Okşadın, büyüttün kırdılar dalım,
Ah ettim kimseler bilmedi halım,
Çağlayan pınardım kestiler yolum,
Karanlık geceme tan oldun baba…

Rabia Barış