Bir huzur sararmış, tüm haneleri;
Akşam olup baba eve gelince.
Mutluluk kaplarmış, hep sîneleri;
Güler imiş evlat, baba gülünce.
Çocuk, gönlünü bir şeye takanda;
Onun için yeri göğü yıkanda,
Minik gözlerinden yaşlar akanda,
Susar imiş evlat, baba silince.
Bir küçük nefestir, hayli yaramaz;
Elde, avuçta, bir yerde duramaz.
Babadan başkası onu saramaz;
Coşar imiş evlat, baba alınca.
Büyümüş olsa da işin özünde,
Kalmasa çocukluk izi yüzünde,
Çocuk hep çocuktur, baba gözünde;
Büyür imiş evlat, baba ölünce.
Kaan YILDIZ
(Ankara 2013)
Kayıt Tarihi : 24.3.2015 17:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!