Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Öyledir ana baba eşsiz iki varlık sağ iken kıymetini bilenlere ne mutlu onlar yaşarken cenneti kazanamayanların yüzleri yere sürtülsün diyor büyük resul. Dilinize yüreğinize sağlık kaleminiz daim olsun
Saygı değer Sadık Turan beyefendi,öncelikle babanıza Allah ramet eylesin,mekanı cennet olsun.Şiirinizi hüzünlü bir şekilde okudum.Sizi ve kaleminizi özden kutluyorum...Tebrikler...
Yüreğinize sağlık babanıza Allah'tan bol rahmetler diliyorum.Size ve ailenizede baş sağlığı ve bol sabırlar dileyerek acınızı paylaşıyorum Rabbim geride kalan ailesine uzun ömürler versin saygılarımla...
Her ölüm zamansızdır. Hele bir babayı kaybeden bir evlat için... Şiirinize damlayan gözyaşlarınız acınızın ne denli büyük olduğunu anlatıyor Sadık Bey. Allah sizlere sabır versin, babanızdan rahmetini esirgemesin.
ahvalimiz haimiz
kazılır mezarımız
kaçınılmaz sonumuz
sözün bittiyi yerdeyiz.. sevgili babanıza allahtan rahmet dilerim tüm yakınlarınıza sonsuz sabır diliyorum hocam saygılarımla
Işıklar içinde yatsın... Senin ve tüm yakınlarının başınız sağ olsun.
Değerli TURAN
Haberi,bugün iletinizde okudum ve öğrendim.
Muhterem babanıza Tanrı'dan rahmet diliyorum.Toprağı ışıklarla dolu dolu olsun.İçinde olduğumuz süreç ölüm'le yüzleşmeye uygun.Babanızdan sonra iki yakınınızı da kaybetmeniz bunun kanıtı zaten.Onlara da RAHMET DİLİYORUM.
Size ve ailenize baş sağlığı ve sabır dileyerek acınızı paylaşıyorum.
Şiire gelince...Üstüne bir şeyler yazmaya gerek bile yok.Çünkü o içtenliği aşmak olası değil...
Bir vefa yansımasıyla sayfasında çok olgun duruyor.
Selamlar Kardeşim.
Erdemle.
DEĞERLİ KARDEŞİM
Bende yaşlı bir babayım ama senin şu anda içinde bulunduğun haleti ruhiyeyi bilmiyorum.Sen yine Şükret,ki bir kaç yılda olsa BABA SEFASI SÜMÜŞSÜN.Ben babamı hiç görmedi .Ben 9 aylıkken vefat etmiş.Grup sayfanızada yazmıştım.RABBİM düzeni öyle kurmuş ve buyurmuşki her nefis ölümü tadıcıdır.ALLAHIM RAHMETİNİ MAĞFİRETİNİ BABANIZDAN ESİRGEMESİN.RABBİM makamını Cennet etsin.Geride kalan efradı ailesine hayırlı uzun ömür versin.Şiiriniz fevkalade güzel Hangi yaşta olunursa olunsun,yetim adam yarım adam.RABBİME EMANET OLUN.
Bir insanın yaşı ne kadar büyük olursa olsun baba o insana dayanaktır bu şiirde görünen o ki sadık turan babasını katbettiği anda dünyası karamışçasına baba desteğinden eksik kalmıştır
babanıra rahmet diliyorum sizede sabr ihsan eylesin yüce tanrım değerli dost sizin ve aileninz başı sağ olsun
Allah rahmet eylesin başınız sağolsun mekanı cennet olsun babaya üzüntünün verdiği acıyla birlikte olan insanın hele toprağa verdiği o an insan kendini kaybediyor bilirim hocam güzel bir şiir tam puanımla listemde saygı ve sevgiler
Bu şiir ile ilgili 33 tane yorum bulunmakta