Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Koydu soframıza ecel balını
Arkaya bakmadan yürüdü baba.
Baba dağmış,boşuna söylememişler,kutlarım.YUVASIZ KUŞ
Öncelikle başınız sağ olsun. Sabırlar diliyorum. Aynı şekilde babanıza Rabbimin cennetinden güzel bir mekan diliyorum. Vefa bilen yüreğin anlamlı bir o kadar değerli şiirini var eden vefalı yüreği saygın kalemi ile yürekten kutluyorum. +10 tam puan Saygılar sevgiler
Takdir-i İlahi, gelimli gidimli dünya. Başınız sağ olsun. Allah geride kalanlara sabır versin. Kaleminizi böyle bir şiir ile kutlamak istemezdim ama... Nice paylaşımlara... Esenlikler içinde...
Sizi tebrik ederim Sadık Bey. Şiiriniz gayet güzel. Babanıza da Allah'tan rahmet diliyorum. Mekânı cennet olsun. Size ve yakınlarınıza da Allah'tan sabır diliyorum. Selam ve dua ile...
Sadık BEY,Babanıza hitap eden bu güzel ve duygu yüklü şiirinizi beğeniyle okudum, sizi kutluyor sabırlar diliyorum başınız sağ olsun. Ayrıca babanıza ALLAH,tan rahmet diliyorum RUHU ŞAD,MEKANI CENNET OLSUN. SELAMLARIMLA.
Başınız sağolsun ALLAH rahmet eylesin babaya yazılmış duygu yüklü güzel bir şiir kutlarım ve sevgiyle selamlarım dost...
Sayın Turanoğlu; öncelikle başınız sağolsun. Merhum babanıza Allahtan rahmet, sizlerede sabırlar diliyorum.
İnsanın dünyada canından var olduğu, iki dostu can parçası anne ve babasıdır.
Merhum babanızın ardından, duygularınızı dile getiren, güzel bir çalışma okumuş olduk. Şiirinizden dolayı, tebrik ederim. İçi dolu, anlatımı ve teknik yönü ile oldukça şık bir şiir.
Selamlarımla
Önce canözünüz babanıza yüce rabbimden rahmet diliyorum.Aynı acıları tatmış biri olarak diyorum ki bu acıyı unutturacak başka acılar yaşatmasın bir daha yaradan. Zira aclar peşpeşe gelince bakın şiirler nasıl oluyor....
KıRK MUM
Canının çekirdeği kaybolduğu an
Sanki yüreciğinden bir parça kopar
İçinde kırk tane mum tutuşur inan,
Her sabah bir tanesi söner mumların
Mumlar erirlerken sen tükenirsin can…
Tükenirsin can
Sonuncusu sönecek diye bekleme
Gizli gizli yanar hep mahşere kadar
Yara, kabuk tutmuş gibi görünse de
İçin için kanar dokunduğun zaman
Dayanabilmek çok zor, öyle zor ki can…
Öyle zor ki can...
Kayıplar da gitgide fazlalaştıkça
Hasretler sanki keskin bir hançer olur
Sönmeyen mumlar ise yanardağ olur
Lavları eritirler yüreğini de
Tutuşup kül olursun tükenirsin can
Tükenirsin can....
Naime Özeren / Mayıs 2008
Rabbim gani gani rahmet etsin babanıza sadık bey. Yazılacak en acı duygulardan biri bu. Bende üç yıl önce anamı keybettim. Size sabırlar diliyorum.selam ve dua ile.
Başınız sağ olsun..Nur içinde yatsın.mekanı cennet olsun.Güzel bir hece şiiri okudum.Tebrikler.
Recep Uslu
Bu şiir ile ilgili 33 tane yorum bulunmakta