Baba Şiiri - Osman Bulut

Sansalar da dış kapının mandalı,
Ailenin temel taşıdır baba.
Süzülüp giderken hayat sandalı,
Dümendeki usta kişidir baba.

Bir küçük çiftçi de olsa, memur da
Sorumlu babadır evvel emirde.
Sabah akşam, yaz kış, karda çamurda
Koşturur evidir işidir baba.

Gerçeğe dönmeden pek çok hayali,
Ellide, altmışta biter mecali.
Sırtlanır tüm yükü Herkül misali,
Yuvanın eğilmez başıdır baba.

Anaya, babaya, eşe, evlada
Hasret kalan babalar var hala da.
Sanma bütün ömrü geçer sılada.
Bir bakarsın gurbet kuşudur baba

Alacağı alır, borçları öder
Çoluğu çocuğu uzaktan güder.
İşe gider, alış verişe gider
Yine de evin en boşudur baba

Değişir devamlı kurduğu ayar,
Mevzu aileyse her fikre uyar
Olanı biteni en son o duyar
Çok kez dört duvarın dışıdır baba.

Masum mahcup dünyasını yıkmasın
Lakayt olup da canını sıkmasın
Umudu, özlemi boşa çıkmasın
Yavrusunun mavi düşüdür baba.

Birisini buyur edip döşeğe
Diğerini mahkum etmez küreğe
Farklı davranırsa; kıza erkeğe
Anla ki birazcık şaşıdır baba

Gölgesi gibidir o evladının,
Kaynağıdır adının, soyadının
Anne denen pek muhterem kadının
Yoldaşı, sırdaşı, eşidir baba.

Bilinmez emeği, hakkı ne kadar
Ödenmez baksa da yüz sene kadar
Uğraşır çocukla bir anne kadar
Gazıdır, bezidir, çişidir baba

Kimse zapt edemez ipi kopuksa
Söz dinlemez hep başına buyruksa
Kalbi taştan katı, yüzü soğuksa
Ömrün katlanılmaz kışıdır baba.

Neşeli de olur evlat üzgün de
Tek başına koymaz yasta, düğünde
Kahkahadır; tatlı güzel gününde
Acı gününde göz yaşıdır baba