Baba Şiiri - Süheyl Türkoğlu

En güçlüydün benim için her zaman,
En akıllı, en bilge.
Kucağında yenerdim korkuları,
Güvenle bakardım,
Sevimli olurdu herşey,
Ama her şey.

Adımlarım cesurlaşırdı,
Elimi tuttuğunda,
Yüreğim ısınırdı,
Şefkatle baktığında,
Yaslardım başımı,
Güçlü omuzlarına,
Ne olur baba derdim,
Saçımı okşa.
Varlığını duyardım,
Dokunuşlarında.

Nasıl bilirdin baba,
Yalan söylediğimi,
Rüzgarı abartarak,
Fırtına dediğimi,
Çiçekleri koparıp,
Suları döktüğümü,
Duvarı karaladığımı,
Bütün gün huysuzlukla,
Annemi üzdüğümü.
Sana söyleyen kuşlar,
Nereye gitti baba?
Onlar mı alırlardı,
Dama attığın dişlerimi?
Beni getiren leylek nerede?

Titizlenir, titrerdin,
Sakınırdın herşeyden,
Sıkardı beni baba,
Bu kadar korku,
Solacak çiçek,
Kırılacak yumurta,
Patlayacak balon,
Sönecek ışık,
Kaybolacak servet,
Umut gibi,
Ayırmak istemezdin,
Bir an bile yanından.

Tablosunu seyreden,
Ressam.
Şiirini okuyan,
Şair,
Mutluluğu vardı,
Gözlerinde,
Bana bakarken.

Eskilere dönüp,
Küçücük çocuk olsam,
'BABA' diye haykırıp,
Kollarına sığınsam.

Gözünde hep çocuğum,
Büyümedim, biliyorum,
Yıllar değiştirdi rolleri,
Kabullen artık baba,
En büyük varlığımsın,
Kokuna canım feda.