Baba Şiiri - Selahattin Kanşav Polat

Daha fidan yetişmeden toprakta
Köklerim kurudu yakıcı sıcakta
Baba nasıl dururum sensiz ayakta
Bırakıp gittin küskünüm baba

Köklerimi söktüler hemen kurudum
Sana bişey olsaydı kendimi vururdum
Dizlerine yatıp senle uyurdum
Bırakıp gittin küskünüm sana baba

Seninle dağdan odun getirirdik
Soğuk sularda soğan ekmek yerdik
Beraber ağlar beraber gülerdik
Beni bırakıp gittin ya baba

Şimdi gözlerim seni arıyor
Açılan yaram herdem kanıyor.
Görende beni vuruldu sanıyor
En büyük yaram sensizlik baba

Beyaz yatımlı pala bıyıkların
Şeker gibi tatlıydı yaşlı yanakların
Şimdi sensiz başlıyor her yarınım
Keşke yanımda olsaydın baba

Aklıma geldikçe ağlıyorum beir köşede
Bir tat yok sensiz neşede
Ne olur kız bağır bir şey de
Hasretim sana hasretim baba

Keşke şimdi yanımda olsaydın
Beni sensiz hiç bırakmasaydın
Yada senle mezarda olsaydım
Kavuşur dertleşirdik be baba

Oğlun askere geldi fidan boyunda
Babası yetiştirdi onun huyunda
Var mıydı sen gibi iyi baba soyunda
Kalkta yerinden konuşalım baba

Şimdi yatıyorsun kara toprakta
Sensiz bende duruyorum ayakta
Göz yaşlarımın izi kaldı yastık yatakta
Aklıma geldiğinda ağlıyorum baba

Mezarın başına geldiğimde
Feryatlar isyanlar kopuyor içimde
Gir rüyalarıma konuş düüşümde
Seni bir an görmek istiyorum baba

Beyaz kefeni kıymadan sardılar sana
Hayat hançerinide vurdular bana
Yıkayıp koydular seni mezara
Kalk baba kalk ne olur ayağa

Hakkını helal ettinmi bilmiyorum
Gözümden dökülen yaşları silmiyorum
Allaha isyan etmek de istemiyorum
Hakkınıda helal et ne olur baba