Baba Şiiri - Gülşah Elikbank

Hayatımda en sessiz ama aslında en haykırarak söylediğim kelimedir “baba”

Yazması kolay ama okuması imkansızdır çoğu zaman.

Düğüm düğüm olur boğazımda, söylediğim an.

Onsuz büyümek, hayata onsuz tutunmak,

Ve insanların içinde sırf bu sebepten ayrı tutulmak;

Yüreğimi erken büyüten yanımdır belki de.

Hiç çocuk olmadım ben, çocuksu heveslerimle daha yolun en başındaydım

Çocuk yaşlarım da büyüklerin dert ortağıydım,

Annemin en derin sığınağıydım.

Şımarıklıklarım olmadı benim,

Daha ziyade sokağımızın şımarık çocuklarının alaylarıydı payıma düşen.

Onlar akşam olunca anneleri seslenmeden evlerine dönmeliydi;

Bekleyenleri vardı sofralarında.

Bense geceleri buharlı camlarıma umudumun adını kazımakla yetindim hep

Üstelik ben yazdıkça o silindi.

Gerçeğin yansıması gibiydi camlarım.

Okunamayan bir kelimeydi altı üstü babam.

Yüksek sesle, sokağın başından koşa koşa seslenemedim hiç ona,

Boşluğa konuşmak gibiydi adını anmak.

Sohbet konularının dışındaydı babam,

Varken yok sayılırdı o.

En ihtiyacım olan zamanlarda;

Bir gölgeden farksızdı babam.

Adı var kendi yoktu her zaman.

Rüyalarımdaki tanıdık bir simaydı sadece,

Hayatımdaki yırtık sayfalara bir yamaydı kendince.

Kaybettiğimiz yılların telafisi olur sandı,

İnandığımız yalanlar kafi olur sandı belki de.