Baba... Şiiri - Ayten Kayacık

babam olman,
gözlerinin altındaki kırışıklıklarda
benim çocukluk anılarımın birikmesi
ve ellerinde çatlaklar...
içini anılarla doldurmak...
benim büyümem için çatlayan eller,
sonra saçlarına düşen aklar,
ki ben doğduğumda nasıl da siyahtı.
hatırlar msın bıyıklarının ve sakallarının öperken seni battığı ve benim yaramaz günlerimi..
ki ben yaramazdım...
sürekli sokaktan toplardın beni...
ve ben ilk çığlığına hiç kulak asmazdım.
sonra bazen sen yorgun olmazdın,
bilye oynardık...
sen hep yenerdin.. ben ağlardım....
sonra kıskançtım
sevgine...
farkında olman ve kızdırman beni.
sonra hayalperesttin...
hani bir kez ben sana biraz daha hızlı gidersek bulutlara yetişebilrmiyiz demiştim...
sen tabiii demiştin.
bir gün ben çok hastaydım...
sen yanımda sabahlamıştın annemle...
sonra asiydim...
her senle tartışmamızda evden kaçma isteği doğardı içimde...
hep bir özgürlük isteği....
seni satırlara depolamak...
evet evet imkansız...
nice şiirler çıkar senin hakkında..
ellerin bir şiir,
gözlerin,
tenin,
sakalın,
uyku sevgin.......
ve şiirimin kahramanı...
en önemli rolü hayatımın,
baba...
BABAM