Baba Şiiri - Muhammed Salih Gedik

hatırlamak var mı bilmiyorum,
oradaki hayatta.
varsa hatırla baba.
1997 yılının eylülü
eylülün 17. günü
vakit ikindi
terkettin beni
biliyorum.
istemedin belki gitmeyi,
ama yok çaresi.
her ölümlü gibi
değiştirdin dünyanı.
benim de yaşamımı.
güvenimdin, gücümdün
sırtımı yasladığım kaf dağımdın
gidişinle tattım, boşluğa düşüşü.
otuzumda bile değilken
seyrettim aynada
sakalımın birbir ağarışını.
ve anladım yükünün
hafif olmadığını.
yıllar geçtikçe seni daha çok özlüyorum.
vuslatımızın gerçekleşmesi yakın diyorum,
seviniyorum.
seni tanımayan torunların da
tanıyanlar kadar oldu
resimlerine bakarken onlar.
gözlerine bakıyorum
gördüğüm burukluk yüreğimi yakıyor
ağlamaklı oluyorum.
hele en küçükleri yok mu
yaşasaydın sakalını yolardı
sende öperdin yumuk yumuk
pamuk ellerini.
ama yoksun
ve bilmiyor torunun
dede kucağını, dede sevgisini
eskisi kadar sık olmasa da
geliyorsun rüyamda
sabah kahvaltıda
anlatıyorum onlarada
'bize de gelsin dedem'
diyorlar, baba.