Baba Şiiri - Mualla Katip

seni daha çok sevmek isterdim baba
senin de beni sevmeni daha fazla
ellerinin sıcaklığını hiç bilmiyorum
hem ellerime her baktığımda
sana benzediğini düşünürüm parmaklarımın

bizim oralarda pembe çiçekler vardır
kalın yapraklı sert toprakta yetişen
koparmak istedikçe inatlaşır
inatlaştıkça hırslanır
biz de seninle o çiçekler gibi
sertleştikçe narinleşmiş
narinleştikçe uzak kalmışız baba

gözlerin hiç gülmüyor sanırdım
görememişim
ve ağlamazken gözyaşlarının döküldüğünü soframıza
ben seni hep duygusuz sanmışım
anladım ki bu yönümü de senden almışım

ne vardı sanki
parasız da yaşanmazdı elbet
bugün sarı çizmelerimle gezmek istedim
otuz beş numara
küçük geldiler ayağıma
oyuncak bebeğimin elinden tuttum
cebimdeki tüm paraları yırttım sonra
bugün senin adımlarınla yürüdüm baba

dört mevsimden biri değil
üçü olurdun
kış,yaz ve ilkbahr
sonbahar olmazdın
sen hiç solmazdın baba

yakında otuzbir olacağım
aramızdaki yaş farkı hiç büyümeyecek
bana sorsalar bir tarafın hep çocuk
bir tarafın koskocaman
düşünüyorum çocuk tarafımla
sensizlik sığar mı dünyaya baba

neden hala yanyana
gülen bir fotoğrafımız bile yok
birgün çektirelim baba
yine o lacivert kazağını giy
annem örmüştü
çok yakışırdı sana