Baba Şiiri - Secil Atasever

Bir zamanlar küçük bir kız çocuğuydum,ne çabuk büyüdüm...
Hasretin kucağına bıraktın beni, öylece gittin uzaklara...
Elimi uzatsam tutacak kadar yakınım, Ama o ellerin hep uzaktı bana....
Bebek olup yine avuçlarının arasında olmak isterdim....
Şevkatini anlamasamda hissederdim,
Şimdi büyüdüm, yanımda yoktun baba!
Geceleri ışıklar sönüp herkes evine çekilirken buz gibi duvarlar ürkütür beni...
Nefesin varken evde, sığınacak limanım gibiydin baba!
İçime saklandım çoğu zaman kimse bulmasın diye...
Sen bilemezsin özlemek nedir?
Hiç özlemedinki baba!
Rüyalarımda oynadım kavuşma oyunlarını, uyandığımda olmuyordun yanımda...
onca hasreti yaşıyodum kahrolası uykularımda...
Bana nefretsin diyorlar, bilmiyorlarki içimde nasırlaşmış hasretin var...
Ne kara kışlar geçti, ne nefret ağaçları yeşerdi, yine de hasretin galipti,
Beni hep yendi baba!