Baba... Şiiri - Merve Karayel

Ellerim yüzümü kapatmıyor...
Bir yerlerden sancısı sızıyor acının; ama nerden bulamadım...
Açık bırakmışım camları, kemiklerim titredi ahh çekişimle...

Büyürken yanıma almamışım masumiyeti belli...
Konuştuğumda anlayamadın ne denli kavrulduğumu, büyümüşüm...
Sezemedin gözümdeki yaşın ne dediğini!

Ben istemedim ki baba! Ben istemedim ki böyle olsun...
İçimi dökerken duvarlara, defolup gitmek istedim evinden, evet!

Olmadı yine...
Bu gece de karışamadım karanlığa baba!
Bu gece de beceremedim...
Bu gece de ardımda bırakamadım evinin 'güven'li kasvetini...

Yaşımın toyluğunu atamadım sırtımdan!
Baktım yüzüne... Hatırla diye...
Bana 'GİT...' diye haykırırken sen gözlerinle...
Baktım beni hatırla diye...

Kim olduğumu, küçükken nasılda dizlerinde oynadığımı hatırla diye, tanımadın!

Babalar çocuklarını sevmezmiş büyüyünce...
Babalar çocukları büyüyünce ölürmüş...
Sen bu gece tekrar öldün baba!
Ben gidemedim, sen öldün!

Ben neler yaptım bir bilsen bu yaşıma kadar...
Nelerden kaçtım, neleri kovaladım...
Nasıl büyüdüm! ! !
Hangi sokaklardan hangi hayalleri çaldım koydum cebime!

Sen bilmedin, bilemedin!

Anlatsam anlar mıysın baba?
Yatağıma yatıp AİLEMİ düşünürken aldığım hazzı, dostlarımı anlatsam anlar mıydın?

Peki sana aldatıldığım zaman ne denli yandığımı söylesem?
...
Aşık olmak nasılmış ondan bahsetsem?
...
Beni tanıdın mı sen baba?
Beni anladın mı?
Anlamaya çalıştın mı...