Baba Şiiri - Sezer Aydınlık

Soğuk rüzgarın dondurdugu bir firarinin
Karıştı ruhu bir yabancıya
Yabancılaştı en yakın gördüğü kendisine
Tanıyamadı en aşina olmak istediği duyguyu
Kalbini oğuşturdu
Mesken tutmuş soğuk kanını hissetti
En ketum halinin aşikar olmasına üzüldü
Sustu
Birini gördü gözlerinin önünde
Geçmişte saklı
Dar ağacında salladığı
En yakın sevemediğiydi
Onca soramadığı sorunun düğümünde boğuldu
Unuttu
Ancak o zaman nefes alabildi
Ve Kentin soğuk duvarları belki ısınabildi
Derunî kavgalardan sıyrılmış terli yüreği
Metanet direklerine sımsıkı sarılmış bedenine sığmıyor, dayanamıyor ve ağlıyordu.
Sıtkı sıyrılmış gecenin dibine çekilmiş demirliyordu
Salıyordu kendisini naçar ummanlara
Kurup bozduğu onca düşüncesiyle kayboluyordu derinlikte
Nefesi kesildi
Bir sıcaklık hissetti
Şimdi anlıyordu tanıyamadığı duyguyu
Kalbini yeniden silkeledi
Düşeni aldı
Yüzüne sürdü
Gögsüne koydu
Yeniden can buldu
En aşikar en saf en samimi olanı hissetti:
Sevgi
Sarıldı onu ona verene
Semaya doğruldu gök gözleri
Avucunu açtı yaratana
Hayat koktu yeniden bütün uzuvları
Ağzında iki kelime oynaştı
Hiç söyleyemediği
Söylese de inanamadığı
Babam benim...