Baba Şiiri - Cemil Coşkun

Hey gidinin Hüseyin oğlu İsmail’i
Babam
Laf altında kalmamayı senden öğrenmiştim
Kalmıyorum: canım babacığım.
Duydum hastanede yattığını
Doktor olmak istedim
Keşke kanatlarım olsaydı
Ruhumu gönderiyorum sana…

Keşke diyor insan kırkından sonra
Bütün babalar çocuklarından bir sınıf yapsa
Şımarsam sınıfın en küçüğü olarak
Ablam yine yapsa ablalığını
Verse bana sırasını
Keşke…

Kırkından sonra hayatın mucizesi
Babalar oğul, oğullar baba
Kare kökü alır gibi alsam
Bütün acılarını
İşe yarasa okumuşluğum.

Ben de “Hayatta en çok babamı sevdim.” Can Baba.
Ne güzelmiş; babaya harçlık verip
Bayramlık almak
Gönderip çocukları, baş başa kalmak.

Okumayı değil ama okutmayı bilen can babam
Öğretmen olmam senin en küçük eserin
İlk öğrencimin senin olmanı
Ne çok isterdim.