Baba Şiiri - Osman Aykut Bulut

Kapılar kapalı, pencereler örtük.
Üstüme dört duvar yıkılmış.
Vefasız diyorlar senin yavruna.
Ah baba! .. Kimse bilmiyor derdimi…
Hangi kapıyı açsam, kapatıyorlar.
Hangi yaramı sarsam kanatıyorlar.
Hangi dosta gitsem, düşman oluyorlar.
Senden başka sırdaşım kalmadı be baba!

Vicdansız diyorlar senin yavruna.
Vicdan bekleyenler,
Seninim deyip
Ömürlük söz verenler nerede baba?

Sık elimi baba, şöyle iyice sık.
Ensemden tut sonra.
Bırak göğsüne yaslanayım.
Ağlayayım şöyle iyice.
Olur mu hiç baba?
Asıl erkekler ağlar.
Ve asıl ağlamak da bizim ağladığımızdır.
Bir erkeğin döktüğü gözyaşıdır.
Sen hiç ağladın mı baba?
Ağlattılar mı seni de benim gibi?
İnsan olan bunu yapar mı baba?

Biliyorum, daha toysun diyeceksin.
Ama artık büyüyorum galiba.
Acı çekmek büyütüyor insanı.
Sen de olmasan ne yapardım?
Önümde sonu olmayan bir kuyu
Hangi kapıyı açsam, kapatıyorlar.
Hangi yaramı sarsam, kanatıyorlar.
Hangi dosta gitsem, düşman oluyorlar.
Senden başka sırdaşım kalmadı be baba!

Aç kollarını, ben geldim, baba! ..