B Ü Y Ü T E Ç Şiiri - Mizgin Teker

kalbim,
yol aynam.
sessizce büyüyen
sesim
benim.

neden hep,
arkana bakıyorsun
geldiğinden beri.
göremeyeceksin,
gençlik uykusundan
dönünce
kır çiçekleri.

bir boşlukta
debelenip
duruyorsun şimdilerde.
hiç
durulmuyorsun.

bırak uzansın
gökyüzüne ellerin.
damarların hem keskin
hem de derin.

iklimin hep
çatlak bir vazodan taşar gibi
serin.

sen,
karanlık çatıları gösterdikçe
karanlık çatılar da
seni gösteriyor.
sitem,
doluyor içeri
çatılardan.
tüm eksik
tuğlalarda
birer kuş lekesi.
dilimin ucuna gelen
bir çiğ tanesi.

yakınlık göstermek için
kendime.
bir düşü
toprakla kaplıyorum.
yine de
dişlerimde,
uzakların uğultusu
zonkluyor.

evim,
cam dibi.
ürkek güvercinlerin
uğrak yeri.

bir özgürlük
kanatlarımda
alkış çırptıkça,
ağrısı bükülen
nal sesleri.

bilincin acısında
saflar sıklaştıkça
çatlak bir duvardan
gölgesi sızan
ve
ışıkları sık sık yanan
evleri seyrediyorum.

evler çoğul,
eller tekilmiş.

hiçbir evin
en küçük çocuğu olamıyorum.

sanki yazgı,
hep bir kaygı.
çılgınlık,
boğuk bir suda
alın teri.
yoruldukça
silinir.
silindikçe hep
biraz daha tükenir.

bana bir
büyüteç lazım.
sana bir
büyüteç lazım.
sığmıyor
omuzlarımda taşıdığım,
dünyayı bölen
ekvator kıvrımına.

ve yine
hırpalıyor akşam
çocuğun yanaklarını.
başka sevmek
gelmeyince aklına.

hiçbir büyüteç,
büyütemeyecektir
zamanı.
böyle akşamlarda