Ben Şiiri - Ebru Yeşilova

Unuttum, çocuk ayak parmaklarım seni
Nasıl da unutulacak kadar küçükmüşsün
Sen kendimden çıkalı hayli oldu
Şu devranın içine ben girdim gireli
Saymadım bilmiyorum kaç tane ben oldu...

Şimdi yazdığım şu eller orta yaşa yelken
Hâlâ poplin bir kumaş gibi ütüsüz ve düzgün,
Kim bilir hangi bulut bir gün, hangi cama çökerken
O soluk kadife ele şimdi'den bir selam söylesin
Güneş adımlasın diye o gün perdeyi açarken ben...

Unuttuğu kendinin varmaz insan farkına
Yazan eli yazan bile unutacak, bu hüküm!
Yazılanlar benden ben kadar kalsın bana
Öldüğümde bir bana ağlayacaklar, ne ki
Ben ölmeden kaç tane ben gömdüm daha...

Zihninin içindeki, hapsolmuş bir resimsin
Ansımayan göz, yaşını da dökmez ki...
Rüyanın içinde yepyeni bir düşmüşsün
Boşuna arama yerde ölümlü bedenini
Çoktan toprağa bir cemre gibi düşmüşsün.