B Peronu Şiiri - Muhammed Göçmen

Yeni bir aşka bakış senden,
Sonsuz bir kor düşer kalbime.
Nemli bir göz bırakır.
Susadıkça umutla isteyen.

Bir merdiven altı öpüşlerin,düşlerin.
Utanıyorum senden.
Yine yazılıyor eserler,
Düşlerini izliyor izler.

Burası izini kaybedenlerin,
Dönüşünü umutlamayan,
Duygulanmış durakların,
Yolunu aldığı ayrılık terminali.

Bilirsin hep utanırım ama içimde yaşarım.
Neşeli gidiyordun sanki mutlu bir,
Yolculuk bekliyordu seni.
Bir son ver diyemıyorum.

Bırakamıyorum seni.
Alamıyorum,anlatamıyorum,
Hiçbirşeyi benzetemiyorum işte.
Utanıyorum senden.

Gidişine bakamayacak kadar,
Nadide kalbim ile.
B peronu bitişim olmuştu.
Neden başlangıç yerine.

Bir bitiş yerini alıyordu,
Ve ben buğulu bir cama,
Omzuna yaslarcasına sıcak buluyor,
Bırakabildiğin tozlu yolunda boğuluyordum.

Yoksa Ankara bir ayrılığın şehri miydi?
Gün batıyor her giden geleni aramıyor.
Bu duraklar bedelini ağır ödüyor,
Ve unutulmuş kalp ağrısı.

Otosbüsleri hayal ederdik,
Seni bana kavuşturan,
Mutluluk gemisiydi sanki bilirmisin.
Kimisi yarini beklerken hediyesi sevinci.

Kimisi yolunda çöker,
Başını eğer ayrılığı hak etmiş gibi.
Anılarla dolu evimize,
Hangi güç beni getirirdi.
Zordu ama seni yaşatmak güzeldi.

Elim cebimde yanlız insan çaresizdi.
Hayalin bedenimde sıcaktı yani.
Duygu durakalarının kalbi her bir peron gibi.
B peronunda bitişimi yada başlangıcımı beklemekti.
Herşey zordu ama umuttu yani..